Eind vorig jaar hadden we plotseling het idee gekregen dat we allebei heel graag een kind wilden. We waren al even getrouwd, Ianus zeurde al jaren over kinderen en Anneke kreeg toch het gevoel dat het nu dan toch wel echt hoog tijd werd.

De voorbereidingen waren snel getroffen en bijna anderhalve maand later bleef Anneke al wat opvallend lang over tijd. Hoewel we het zelf niet konden geloven, besloten we toch maar een zwangerschapstest uit te voeren. Met de door mijn eerste werkgever Landmark ontworpen zwangerschapstest, de Predictor Stick, werd het eerste bewijs al heel snel geleverd. Begin februari wees de test uit dat we zwanger waren.

Toch was dit eerste bewijs niet genoeg om ons te overtuigen dat Anneke dan ook echt een klein levend mensje met zich meedroeg.

De echte openbaring kwam pas op 19 april 1999. bij het maken van de echo's in het ziekenhuis. Pas dan zie je het met eigen ogen. Een klein mensje dat gebaren maakt, beweegt en een echte hartslag heeft...

Vanaf dat moment konden en wilden we het eigenlijk niet meer voor ons houden.

Echo's online:
Volkomen onvoorbereid gingen wij langs bij het ziekenhuis, terwijl de wachtkamer volzat met paren met een VHS-videoband in de aanslag. Wij hadden niet begrepen dat een echo zo'n show zou worden, met mogelijkheden to videotapen en heuse uitdraaien. Bij de uitdraai kregen we het advies mee: "Maak een fotokopie of scan het in, want het origineel zal snel verbleken."
Nadat we de uitdraaitjes hadden ingescand leek het ons logisch om ze dan maar meteen op het web te plaatsen (wat doe je anders met scans).
En zo kwamen de scans nog dezelfde dag op het internet.